Vaderdag meuk

Datzelfde gevoel bekruipt me als ik door LinkedIn scroll. Of Instagram. Blogs van deskundigen. Overal dezelfde riedel: vlekkeloze quotes, kekke visuals, goedgemikte hashtags. Content die klopt, maar nergens schuurt. Nergens écht raakt.
En dat is het punt. Als ik uit eten ga, proef ik liever een foutje van een kok met lef dan de perfecte saus uit een fabriek. Als ik een boek lees, wil ik de stem van de schrijver horen, niet van een tool. Je hoeft geen meesterwerk te bakken, zolang het maar van jou is. En hoe krom de taart ook uit de oven komt – die zelfgebakken taart blijft het lekkerst.

Wat we missen, is lef. Smaak. Eigens. Geen door data  en algoritme gestuurde keuze, maar iets dat risico durft nemen. Iets dat je raakt, juist omdat het níét perfect is. Want dat werkje, hoe scheef ook, blijft je bij. Dat cadeautje dat helemaal klopt, niet omdat het foutloos is, maar omdat het vanuit een mens komt. Iemand met een unieke blik, nieuwsgierigheid, lef en gevoel. De rest? Die verdwijnt in de ruis. Daarvan hebben we al meer dan genoeg.